Vegen min
med alle nødvendige omvegar og nokre til...
So lenge eg kan huksa, har eg vore forundra og nyskjerrig på livet. "Kva er meininga med alt dette" er ein tanke som har surra i hovudet mitt sidan eg var lita. Frykta for død, sjukdom og alt anna eg ikkje forsto (det ukjente) var enorm, og eg vart fysisk dårleg berre på tanken, so eg lærte fort å numme alle desse uhåndterbare følelsane med utvendig stimuli som sukker, tv, shopping osv.
"Du må ikkje tenke so mykje" fekk eg tidleg beskjed om, og det har følgt meg gjennom livet. men tankane surra berre fortare og fortare. Eg følte meg ofte misforstått, og utilpass rundt kven eg er og kven eg kan vere i ulike omgivelsar. Alle følelsane eg ikkje viste korleis eg skulle takle, pakka eg djupare og djupare ned i kroppen. Eg starta å observere omgivelsane og adoptere vane- og handlingsmønster frå andre, slik eg trudde det skulle vere.
Eg har prøvd å leve opp til forventinga frå andre, frå samfunnet, frå meg sjølv, men det brakte berre fram meir sinne og frustrasjon. Eg prøvde å leve i takt med andre, i takt med samfunnet, men det brakte meg berre meir og meir vekk frå eiga rytme. Eg levde i hovudet, nummen i kroppen. Heile fokuset vendt utover. Tankekøyret fekk ein pause med alkoholen, etterfulgt av ein runde angst dagen derpå. Ingen god løysing, allivel er alkoholbruk so akseptert av samfunnet.
Den konstante søken etter svar, brakte meg ut i verden, og det vart mi beste utdanning. Eg vart ein evig student av livet. På mitt første yogaretreat i 2010 var eg fullstendig overvelda over kor mykje som kunne endre seg i løpet av ei veke! Å føle meg tilstede i kroppen igjen, å kunne puste djupt ned i magen, kjenne meg lett og ledig i kropp og sinn. Eg var ein "retreat-yogi" i fleire år, og det var veldig av og på. Men den følelsen som var vekka på første retreatet var med meg, og fekk meg tilbake på matta til det til slutt satt so djupt i meg. Forståelsen av kva yoga kan bety for meg, og korleis eg skal integrere det i livet mitt. Det var ikkje noko som skulle nåes lenger, det kom ein forståelse at heile livet er reisa. Alt snudde seg for meg, når eg kunne legge frå meg tanken om «når eg berre når dit so….», og bevege meg over i ein flyt med livet.
To månadar vart tilbrakt på Vagabond Temple i Kambodia, 2016. Til saman rundt 4,5 timar yoga kvar dag - no skulle det sitte! Men fortsatt trengte eg forstå meir, eg ville lære alt. Eg vart leda til The Sanctuary i Thailand, der eg møtte læraren min, Peter Clifford - grunnlegger av Anahata Yoga. Eg hadde endeleg funne noko som talte rett inn i sjela mi. Eg huksa eg spørre Peter siste dagen min der; "trur du eg er for stiv til å bli med på yogalærerutdanninga?" Han lo og svara; "nei då har du jo berre meir å jobbe med" - som om bedre kunne det ikkje bli. I ein jungel av yogastiler, utdanninger & lærere der ute, hadde eg funne min. Å bli møtt og akseptert for akkurat der eg er, utan nokon andre krav enn å komme tidsnok til timane. For mykje press og forventinga kan lett demotivere meg, mens her vart eg motivert av tilliten til å få vere meg, og ta reisa i mitt tempo. Etter ein heil månad med lære var eg fylt opp av ein djup forståelse for kva yoga betyr, og korleis det er meint å vere. Det finnes ikke eit svar som passar alle, det finnes ikkje ei sanning, men det me alle kan ha til felles er dei gode verdiane i å sjå likeverd i alle, med alle unikhet. Å sjå at me alle kjem frå den samme kilda, at me alle kan velge å lede med kjærleik. Og aksept for at me alle er uperfekt perfekt, akkurat slik me skal vere. Livet går ikkje rett opp, og so rett ned. Me er ikkje ferdig utlærte i vaksen alder. Og vaksen i alder seie ikkje at me er vaksne på alle plan, som for eksempel det emosjonelle.
Eg byrja å forstå at alle mine reaksjona mot andre som trigga meg, peika tilbake på noko i meg. Alle irritasjonar vendt utover kunne eg no vende innover og reflektere over. Alle fordommar eg sendte mot andre, kom rett tilbake til meg. Som mi gode venninne hadde sagt i fleire år «kan du skulda på nokon, er problemet løyst….inntil vidare».
Sjølv om forståelsen no var der, snudde ikkje alt seg over natta. Årevis lang reise med triggere & refleksjon. Kvar gong kunne eg ta det meit innover og tilbake til meg sjølv, og i det minste ikkje kaste det over på andre. Men det var ikkje alltid lett når andre kasta sitt iver på meg.
So kom da til punktet der eg kjente det er på tide å sleppe kontrollen. Eg kjem ikkje lenger. Eg søkte inn i planteverden og det var soleklart for meg allereie på første reise; her er det berre å gi seg henn, for står ein i mot, får ein det att i fysisk purge (oppkast, diare, smerter). Eg slås med egoet i fleire runda, til eg kom til punktet der tilliten var no større enn frykten. Plantemedisinen i terapeutisk setting, med gode hjelpere, hjalp meg gjennom lag på lag med skam og frykt. Eg vart til slutt stilt opp mot å no ta ein avgjerelse: vil eg leva? Vil eg leva detta livet? Då er det no det skal levast!
Nok undertrykkelse av eigen kraft. Alle historiane skapt i eiga hovud, alle fryktane, all skammen som holdt meg tilbake, har ikkje makt lenger.
For meg er det kun ein veg å gå - framover.
Med tillit, tolmod og kjærleik.
Leve i takknemlegheit for alt og alle som har kryssa min veg og bidratt til den eg er idag.
Og eg er langt frå ferdig.
Our Story
Every website has a story, and your visitors want to hear yours. This space is a great opportunity to give a full background on who you are, what your team does, and what your site has to offer. Double click on the text box to start editing your content and make sure to add all the relevant details you want site visitors to know.
If you’re a business, talk about how you started and share your professional journey. Explain your core values, your commitment to customers, and how you stand out from the crowd. Add a photo, gallery, or video for even more engagement.